Waarom grijpt God niet in?

Waarom grijpt God niet in?
Ik heb mijzelf gek gemaakt met deze vraag, het zorgde na mijn kanker zelfs voor een stoflaagje over mijn eens zo radicale geloof. God zal ook wel gek geworden zijn van die vraag van mij, want Hij boog hem om.

Wáár grijpt God in, in lijden?

Christenen en niet christenen neigen naar het beeld ‘dat als je met God gaat, je ook alles goed gaat.’ Dus waarom leed in ons leven? Onrecht? Pijn? Wanhoop? Eenzaamheid? Verlies en verdriet alom? Trek het voor mij part over de aardbol heen:
WAAROM al die ellende?
We snappen het niet.  Ik snapte het niet. We schreeuwen naar de hemel! Maken verwijten naar God. Oh ja, er zijn theologische antwoorden, maar in onze harten is er vaak toch de vraag wanneer (ons) iets overkomt.
En als we dan toch radicaal zijn, dan claimen wij, als christen, waarheden uit de Bijbel die ons voorspoed en geluk beloven. We geloven met hart en ziel de vele Bijbelteksten die ons overvloed voorspiegelen. Of tenminste, we doen ons best die te geloven, want God ontkrachten dat doe je niet. Dat denk je dan, denk ik; als je de Bijbel en daarmee God van kaft tot kaft gelooft.

God maakt mij recent steeds weer extra alert op Waar Hij staat in wat Ik doormaak. Niet Waarom ik het doormaak.

En ik geef koppig tegengas. De Bijbel belooft rijkdom. Overvloed. Ik denk dat hier vaak de fout gemaakt word om net als ‘met God altijd goed gaan’, wij proberen God in een Sinterklaas formule te proppen, maar dat terzijde. (want ook ik stink in dit gedachtegoed) Feit is: God belooft meer dan Sinterklaas: Een rijkdom dwars door lijden heen. Een er rijker van worden. Voorspoediger uiteindelijk ook. Want wie van zijn ervaringen leert, die zet ze om in productief leven. Ik moet denken aan de tekst in Jesaja dat God zegt: ‘Sta op en schitter!’ Waarop gelijk de gedachte volgt dat diamant zijn rijke karakter en waarde ontwikkelt onder zéér hoge druk, na eerst een zwart kooltje te zijn geweest.

Over verdrukte kooltjes gesproken:
ik ‘stuitte’ op Paulus. Maar Job is ook een goeie als het over leed gaat.  (Die verliest letterlijk huis en haard, blijft ondanks druk van buitenaf op God vertrouwen en krijgt alles in veelvoud terug.)
Bij Paulus gaat het echter om de innerlijke rijkdom wat vertrouwen dwars door leed en onder druk doet opleveren. Het boek Job is een vertelling, een verhaal met veel wijsheid in pacht, uitmondend in materiële zegeningen. Maar bij Paulus, is het net zoals bij de meeste van ons, een proces. Je leest het door zijn schrijven heen. Het is een geleidelijk en soms subtiel zeker worden van de Waarheid. Voor Paulus, maar ook voor mij. Al is mijn situatie, net als de jouwe, volkomen anders dan die van deze trouwe man Gods.

Want Paulus. Ken jij Paulus zo goed dat je weet dat hij eigenlijk een ellendig leven had? En toch betitelen we zijn persoonlijkheid als een daadkrachtig en bemoedigend. Ferm soms, dat wel. Maar daar had hij recht toe.
Want wat deze dienstknecht (van een goede God) meemaakte, is geen kattenpis.
Paulus was een man van stokslagen die hij kreeg omwille van zijn geloof, een man die met stenen bekogeld werd, afgewezen, die drie keer schipbreuk leed en zelfs een dag op zee ronddreef, hij kende honger, dorst, vermoeidheid, armoede, kou en geploeter. Hij werd gevangen genomen en laten we dan niet beginnen over die metaforische doorn waarover hij in zijn vlees beschikte. Een ‘doorn’ waar God hem niet van verlossen wilde. (Ook mooi trouwens hoe God Paulus hier meedeelt dat die ‘doorn’ er juist voor zorgt dat hij afhankelijk blijft van God.)
Een behoorlijk rijtje leed nietwaar?
En die doorn. Dat is iets om over na te denken toch? Paulus had er duidelijk last van, want hij vroeg het God drie keer het van hem weg te nemen.

Hoe vaak vragen wij God ons wel niet van onze ellende te verlossen in plaats van ons erin bij te staan? Ik meer dan drie keer hoor. En dan versta ik soms nog niet wat God nou eigenlijk duidelijk wil maken.

In Paulus’ opsomming van zijn ellende is niet duidelijk wáár God op dat moment was, of beter gezegd: hoe Zijn hand zichtbaar was. Soms wel, maar dan moet je de verhalen erop naslaan. Maar wel merk je duidelijk Paulus zijn groei. Zijn lijdenswegen en ervaringen maakte hem rijker, doordat hij steeds weer voor de keuze stond te vertrouwen op God. Waarom zou Paulus ons steeds wijzen op volharding in ons geloof als we niets zouden hebben om dóórheen te moeten volharden. Paulus wist dat een God die niet teleurstelt, hem van binnen terzijde zou staan.
Wel een God die soms anders te werk gaat dan wij denken.

Paulus’ woorden spreken in zijn vele brieven in de Bijbel niet een specifiek over zijn lijden. Blijkbaar bezat Paulus een innerlijke rijkdom, diep van binnen weggeborgen en gezekerd waardoor hij zijn ellende kon doorstaan. Het is een deel van Gods erfenis voor de innerlijke mens: liefde, blijdschap, vrede, geduld, vriendelijkheid, mildheid, trouw, tederheid en zelfbeheersing. Maar wederom het stukje volharding, vertrouwen, geloof, want dat werkt het eerder genoemde rijtje uit -als het goed is!
Dingen die (in de geestelijke wereld) niet afhankelijk zijn van omstandigheden.

Wij mogen hier altijd uit putten, merk ook ik nu.
Als je enkele van Paulus zijn gebeden leest, dan wordt al snel duidelijk dat deze man van leed en ellende langzaamaan een man werd met een diep gezeteld geloof en vertrouwen. Daarop kon hij zijn lijden doorstaan en zelfs omzetten ten goede voor anderen. Hij moest God leren vertrouwen. Ook dóór de storm. Zelfs de meest geciteerde Psalm ooit, Psalm 23 vermeldt hoe God te werk gaat.
´´Hij leidt ons door een dal van diepe duisternis…´´
(En helaas ook langs de grazige weiden…)
God belooft geen rustige vaart. Wel een behouden aankomst. Een gouwe ouwe.

Paulus kreeg dwars door leed een rijkdom die niets met materie te maken heeft. Daarom is zijn situatie anders dan die van Job, maar daardoor niet minder interessant voor mij.
Job vocht onder andere tegen strijd in zijn lijf en ondervond diepe rouw.
Maar net als Paulus streefde Job, bovenal naar die innerlijke rijkdom, dwars door leed heen.
Want hé:
ik ben er inmiddels achter dat ik dat leed in dit leven niet mijden kan.
En ja, ook dat deel ik, maar ik zou hopeloos zijn als ik niet altijd eindig in de hoop die er voor mij ligt. Of beter gezegd in mij woont, zoals Paulus hieronder bidt.
Ik wil net als Paulus kunnen bidden voor jou en mij:

‘Ik bid dat u innerlijk vol licht zult zijn, zodat u zult zien tot welke heerlijke toekomst u geroepen bent. Dan zult u weten wat een geweldige rijkdom God voor al zijn kinderen heeft klaarliggen. Ik bid dat u zult beseffen hoe ontzagwekkend groot de kracht is die werkzaam is in ons die in Hem geloven.
Wanneer ik eraan denk hoe wijs en groot Gods plan is, val ik op mijn knieën neer. Hij is de vader van al zijn kinderen, zowel in de hemel als op aarde. Ik vraag Hem u vanuit zijn heerlijke rijkdom de innerlijke kracht van de Heilige Geest te geven. Ik bid dat Christus meer en meer in u mag wonen, dat naarmate u Hem meer gaat vertrouwen. Dat u geworteld zult zijn in Gods liefde en daarop uw leven zult bouwen.’ Efeziers 1:18-20 en 3:14-18

Ik heb het antwoord niet. Paulus ook niet. Waarom is er leed?

Zijn gebed is wel het antwoord hoe wij het leed kunnen doorstaan. Met het grootste goed dat wij van God in bezit hebben gekregen: onze vrije wil. Kiezen voor DIE rijkdom, geloven in die rijkdom. Geloven is zeker zijn van iets dat je niet ziet, wat diep binnenin je kan komen wonen. Jezus Zelf. Waar je altijd levend water kunt putten, zelfs in de put.
En soms moet ik daar persoonlijk een brug van vertrouwen voor overwinnen, want het leven heeft óók mijn Godsbeeld geschaad, maar als ik die stap dan toch neem…

Als God voor jou bestaat, wáár is Hij in jouw leed?
Hoe wil hij JOU daarin sterken, vormen, slijpen en…. Veel mooier maken dan je nu al bent. Maar wat moet je uit handen geven?
Want hij is in lijden.
Altijd. Op elk continent.
En het raakt Hem.
Bij ieder persoonlijk betrokken.

Middenin. Alomtegenwoordig.
Misschien stelt God Zichzelf die vraag wel.
Of aan, die gebroken wereld: Waarom toch, al dat leed?