Eens kwetsbaar… Altijd? 

Ik heb lang aangeschopt tegen het stigma ‘eens kwetsbaar, altijd kwetsbaar.’
Alsof ik een tweederangsburger ben.
En ik schop er nog steeds tegenaan.

Een term, kreet of feit dat gebruikt wordt als ‘toepassing’ op ervaringsdeskundigen binnen de maatschappelijk en GGZ gerelateerde zorg. Kwetsbare mensen.

Hoewel: Een ervaringsdeskundige is iemand die zelf hersteld is van een (ingrijpende) ervaring en hier een ander mee kan ondersteunen vanuit een ‘eigen kracht clausule’. De ervaring is (vaak door schade en schande) een deskundigheid geworden, een wapen in de strijd. Die een ander aangereikt wordt.

Ik werk als huishoudelijk medewerker niet binnen dergelijke functie, maar gebruik mijn ervaring als jeugdzorgkind, dakloze jongere, psychiatrische adolescent en nu tegen kankerrestanten vechtende jonge vrouw. Mijn werk brengt mij wat ik het liefste doe: van mensen houden. Mijn ervaring helpt daar enorm mee. Je kweekt meer begrip als je zelf ook echt iets begrijpt omdat je het gevoeld of ervaren hebt.
Ervaringsdeskundigheid, als louter aanwinst implementeren en borgen binnen onze organisatie, het houdt mij bezig en zie ik steeds meer gebeuren. Voorzichtig, dat wel, we zijn immers kwetsbaar. Is dit cynische ontkenning? Dat laat ik aan jou.

Gister zat ik dan ook huilend voor mijn twee -in aflossing zijnde- leidinggevenden om pleidooi te doen voor de ‘vrije marge’ die ik nodig heb binnen werktijden.

Eén leidinggevende die mijn kwetsbaarheden altijd ten gunste van cliënten heeft ingezet en de ander die mij op mijn kwetsbaarst leert kennen. Ik baalde en was bang: het erkennen dat de wereld soms over mij heen valt en de veiligheid en de speelruimte die ik hier voor mijzelf in moet bakenen: Ik moest dat gesprek in deze switch van leidinggevenden wel aan. Om mijzelf te beschermen. Soms ben ik een dag ziek. Of nee, moe. Of nee, onzeker. Doodeng vond ik het.

Hoe leg je een psychisch mank gaan uit?
Het volledig tegen je wil, bepaald worden door emotie. Of een krom denken.
Zo’n dag dat alleen je bed je begrijpt.
Dat angst zich laat proeven zoals een wijnproever proeft. Zomaar, gegrond of ongegronde angst. Slechte wijn. Geen poëzie of proza tipt aan dat gevoel wat posttraumatische stress je kan doen voelen. Ze neigt naar pure slapte, oncontroleerbaar scherp. Lijfelijk vooral, dan pas in gedachten. Bijna eeuwige onzekerheid, in een bries momentje. Emoties die met flinterdunne fragmentaties van je brein in je maag stompen zodat je moet spugen van de stress en hoofdpijn.
Of zoals je knie stuipt wanneer je schokdraad grijpt.
Verlammend, maar ook vibrerend. Niet vallen maar verdwijnen. Keuze mogelijkheid? Absoluut: een terugroepen in een hyperfocus op het NU en dan een intens omvattende een zucht. Adem in. Adem uit. 

Maar het Legerhart klopt nog. Ik mag en kan aangeven wanneer ik een zo’n offday heb, overhevelende gevels van stress en trauma, want zo simpel is het. Een rest kanker en oud zeer dat op mijn psyche slaat. Het was spannend, maar er is begrip. Ik krijg die marge, onderbouwd met argumenten dat ik slechts schuldig ben aan te wederleggen verzuim. Mocht het zich überhaupt voordoen, ik ben gedekt.  En toch vraag ik mij ondanks alles af:
Zou dit mijn gouden confrontatie zijn? Eens kwetsbaar, altijd kwetsbaar?
Een groeien. Naar toch niet altijd kwetsbaar. Want dat geloof ik.
Dat dit alles, waar mensen nu soms al voor terugdeinzen, de diepgang brengt waar anderen genezing kunnen vinden?

Want ook God  is erbij: Er wordt rekening met mij gehouden. De boodschap is dat ik er mag zijn. Zoals ik ben. Weet je hoe fijn dat is? Ervaringsdeskundige. Kwetsbaar. Of niet. Dat misschien niet iedereen in je netwerk begrijpt waar je doorheen gaat, maar dat je werkgever zo’n ‘high tolerance’ socialmedia bericht waard is. Dat mag gedeeld worden.
Ik mag er zijn!
Al vraagt het van beide partijen open communicatie en niet slechts een schuilen achter ‘informatie die de werkgever niet behoeft te weten’. Ik vind dat ze dat wel moeten weten hoe het mij vergaat.

Mijn zware periode, die psychisch een label heeft, maar lichamelijke achtergrond. Wordt niet over het hoofd gezien. Mijn geestelijke uitdagingen in ogenschouw, dat wel. Een arbo als achterhoede. Maar niet minder dan mijn collega’s. Mijn pootje zit niet eeuwig in het gips, maar heeft wel z’n tijd nodig.

En hoe fijn is het dat je ook oprecht kan zeggen:
Als ik er ben, dan ben ik er 100 procent.

En dat daar dan ook op vertrouwd wordt.
Waarschijnlijk toch geen tweederangsburgerschap.

Dan toch nog een link – Wat extra #Awareness 😉