Zou je kiezen voor verleden? 

#MentalAwareness

Kwetsbaarheid. Waarom is iemand kwetsbaar op sociale media?
Waarom zoveel openheid? Waarom deel ik wat ik deel. Dat ik een psycholoog bezoek? Er zijn werkelijk mensen die zich dit afvragen. En dat snap ik wel.

Misschien omdat schrijven my backbone is.
Misschien omdat ik graag begrip kweek. Ik zonder te kwetsen, van transparantie hou.
Misschien omdat ik geloof in hoop, in zicht achter bergen.
Maar misschien óók omdat ik meega in de populaire openheid, de trend van openlijk (psychisch) lijden, omdat daar vaak zo snel aan voorbij wordt gegaan.

Ik deel niet om mijn vuile was buiten te hangen, wassen kan ik prima zelf. En ondanks dat ik de laatste tijd niet mijn eigen beste vriendin ben, durf ik dat te zeggen. Te delen. Het gaat mij om een stukje kwetsbaarheid en mens-zijn delen.
Waarom hangt die vrouw haar (vieze) was daar? Of waarom houdt die persoon zijn was zo angstvallig binnen? #Awareness. Mijn schrijven dient dát doel, in dát woord. Bruggen bouwen. Tussen jou en mij. Of tussen maatschappij, jou en mij.
Dat probeer ik overigens in al mijn taal en hoop dat ik daar in slaag.

Ik ben de laatste tijd een beetje voorbij gegaan aan mijn innerlijke gezondheid. Dapper heb ik alles van de laatste maanden weggedrukt en ben ‘vrolijk’ doorgegaan.
-Kanker… Dat denk ik nog amper.
Maar het is een sneaky iets; mijn gedachten kunnen er gewoon niet aan denken. Niet aan de pijn. Niet aan de overdosis medicijnen. Niet aan het wankele wat het mij bracht. Aan die gekke lap in mijn mond, waar jullie niks aan horen, maar ik alles, alles aan voel.
En ondanks dat mijn ritme en regelmaat van werken, schrijven en sociaal leven mij óók nu op de been houdt, ben ik op mn snufferd gegaan.
Het ging allemaal net ff iets te makkelijk. Ik bedoel; ik heb weken geleefd alsof ik bijna dood zou gaan… En toen hervatte ‘ineens’ het leven weer.
Mijn verstofte signaleringsplan, waar ik mijn ervaringsdeskundigheid op baseer, werd door kanker uit de kast gebeukt.
In mijn boek kan je hier meer over lezen.

Als de psychiater en ik mijn huidige klachten bespreken, waarvan onrust, angst (voor kanker) en vervelende (kanker) herinneringen voor mij de voornaamste zijn, besluit ik een knoop door te hakken.
Met fikse, flinke en tenenkrommende tegenzin erkende ik enkele weken geleden dat medicijnen wellicht een eerste stap kunnen zijn. Om weer even in balans te komen in al die emoties en gedachtekronkels. Immers, met een vleselijk gebroken been peins ik er niet over een pil of twee in te nemen. Ik vertel de arts; voor zover ik de psychologie op mijzelf heb toegepast dat ik last denk te hebben van iets wat ik zelf maar simpelweg ‘controleverlies’ noem. Een nieuwe gebeurtenis die een oude wakker maakt.
Kanker heeft voor mij veel losgewoeld.
Gezonde systemen omgegooid.
Oude spoken herroepen.
Ik heb zelfs zo diep gezeten, en néé ik ga nu niet iets heel gruwelijks noemen, dat ik een creatieve levensplanner kocht. Best geinig zo´n ding, maar een té goedkope psycholoog.
Ik ondervind er last van.
Want zo’n levensplanner is grappig, maar duidde een dieper probleem aan; ik weet soms gewoon even niet meer hoe het leven werkt.
Kleine momenten kortsluiting in een brein. Waar herinneringen zijn.
Je zult mij soms zien schrikken van iets kleins omdat ik in gedachten ben, ik vergeet iets meer dan gemiddeld, kan even emotioneel worden door een vraag of anders reageren dan je van mij gewend ben. Ik kan misschien iets drukker zijn of juist te moe. Ik kan slechte nachten hebben en tjonge, dus ook echt vatbaar zijn voor een slecht humeur. Maar als ik er ben, dan ben ik er. Al zijn er dagen waarop ik letterlijk mijn kop in een wasbak koffie wil steken of desnoods koffiepoeder zal snuiven!

Heb je enige idee hoe zwaar het kan zijn om te moeten vechten tegen de grootste paradox die er is: Levenslustig zijn, maar levensmoeheid ervaren?

Bij gesprek één werd eigenlijk al duidelijk dat de psychologe waarnaar ik ben doorverwezen over meer dan genoeg kennis en tools bezit om mij de komende tijd vooruit te helpen.  Dit komt goed. Er volgden wat komische uitwisselingen dat ik altijd aan spraakdrang lijd en wanneer dat mijn probleem zou zijn, ik alreeds uitbehandeld ben.
Maar ook deelde ik in ernstige luchtigheid dat ik zeker niet aan een manische waanvoorstellingen lijd door in mijn verhalen te vertellen over iets gaafs, moois of bijzonders wat ik heb meegemaakt door (de hand van) God, want ik heb werkelijk dialogen met de Grote Baas. Ze lachte, perfect.

God heeft mij genezing beloofd. Dat vertel ik ook, want ik kan het onderbouwen met het hele verhaal. Wil je er een klein stukje over lezen, dan kan je dat hier teruglezen.
Er zit een grote kans in dat de psychologe en ik wat religie betreft nooit op één lijn zullen komen, maar ik geloof dat zij een hand van Hem mag zijn. Een kruk, as you wish.

En nee, ik kan je niet verkopen dat je als christen zonder kleerscheuren uit de strijd van dit beperkte leven komt. Maar ik hoop wel dat God door mijn ellende schijnt. Want als ik zwak ben, is Hij sterk. God werkt door mensen die weten dat ze zelf niet zoveel kunnen. Dit is niet kleinerend bedoeld, eerder verheffend: God is veel groter dan wij denken! Zijn plannen voor ons mooier dan we kunnen beseffen.
Ookal schrijf ik hier openhartig over hoe moeilijk het leven kan zijn, er is altijd een plan. Een plan waarin je door ellende toch blijdschap, bemoediging, rust mag vragen en rust voor je ziel uit mag dragen. Om ook weer uit te delen.
Er ligt voor mij, achter de hoofdletters PTSS, een hoop en toekomst, die luider schreeuwt dan die kreun aan afkorting die ik zojuist heb neergezet.
We krijgen Kracht naar Last, belooft God.
Hoe? Door in ieder geval niet in je uppie te tillen wat altijd al bedoeld was om samen te dragen.

De conclusie is dat het wel goed komt met mij en mijn gemixte emoties.
Helemaal nu ik hulp heb durven vragen.
Tot slot: het eerste gedicht uit mijn bundel ‘Dichter tegen kanker aan’ luidt als volgt:

Zou je kiezen voor je verleden
van toen je nog niets van kanker wist

Zou je dat doen
als je dan de diepgang
van het heden mist?

Ik zou met een grenzende waarschijnlijkheid niet voor mijn verleden of zelfs maar voor de kanker hebben gekozen als ik ‘toch maar had geweten’. Maar niets in mij wil de diepgang missen die het mij het heden brengt.
Een geestelijk been geneest ook. Wordt sterker op de breuk.
En ik ben ontzettend dankbaar voor de krukken, drijfveren, en mensen die ik nu ‘in handen’ heb. Maar ook voor de handen die mij soms even willen dragen…

En bedankt, dat ik wat ‘awareness’ met je mag delen.

Dit keer onderteken ik, 

Natasja