Aan de buurvrouw…

Ik ontving vanochtend een app van mijn vriendin waar ik terstond een ochtendhumeur van kreeg.
”De buurvrouw sprak mij net aan op de voortuin. Het kwam erop neer dat als mijn tuin er zo had uitgezien toen ze overwoog haar huis te kopen, dat ze het niet gedaan had…”

Er volgt een stilte in ons appgesprek. Ik denk lelijke dingen en daar is het te vroeg voor.
Ik zucht. Dan zie ik dat ze een smiley stuurt die een traantje laat.

Buurvrouw. Het doet er niet toe wie u bent. Dit is dan eigenlijk ook een hartenkreet voor mijn mede Velsen Noorders. Maar buurvrouw: die tuin waar u zich aan stoort, waar inderdaad een behoorlijk groene bende de kop opsteekt en altijd een mama fiets in de tuin staat.

Die tuin kent een héél leven! Elke dag kijkt er een strijdlustige jonge vrouw op uit, met een blik in haar ogen van somberheid. Oh nee, niet vanwege die tuin. Dat heeft ze allang losgelaten. Natuurlijk zou ze graag de tegels zien, weet ze dat ze een aanfluiting is voor de buurt -zoals ze het zelf zegt- en zou ze nog veel liever haar bij elkaar gespaarde mama fiets achter in de tuin zetten!
Maar ze kan het niet… Haar lijf kent grenzen die voor ons onzichtbaar zijn. Je ziet ze ook niet. Je ziet een jonge dame met een gezonde zoon op haar arm. Ze zal vaak fronsen, maar meestal glimlacht ze.
En vaak als je haar ziet, zit ze inderdaad voor haar raam. Tv te kijken. Is ze lui in uw ogen? Ze komt zelden de deur uit. Ze schaamt zich voor andere buren, want haar kleine man heeft soms meer energie dan ze aankan en zit in de leeftijd dat hij beseft dat hij kan gillen. Het is warm. Maar omdat ze de buren wil ontlasten gooit ze dan de ramen dicht. Zo zou ze ook die tuin willen doen. Voor u zelfs nog. Zo gevoelig is ze.
Maar ze is ziek buurbouw. Uw kritiek, uw harde, liefdeloze woorden, die onwaarschijnlijk voortkomen uit de manier waarop u door het leven gevormd bent, hebben impact. U zegt eigenlijk dat ze niet welkom is. Terwijl ze al zo afgesloten is van de maatschappij door haar beperking. De kleine cirkel waar zij binnen haar mogelijkheden contact mee kan maken bent u. En u had niet eens naast haar willen wonen.
Omdat. De. Tuin. Onkruid. Kent.

Dit is dezelfde tuin die ik al eerder onder handen heb genomen, vlak na een behandeltraject voor kanker. Doordat ik zag dat uw woorden zo een impact hadden op mijn vriendin, besloot ik dat we maar naar uw standaard moesten luisteren. Want dit is de tweede keer dat u er iets van zegt. Zoals u ziet, heb ik hem niet af kunnen maken… Sorry. Ook ik pas denk ik niet binnen deze perfecte maatschappij. In dit perfecte Velsen Noord. Maar ik zal er wederom aan beginnen.
We gaan haar tuin geen gelegenheid meer geven om te hoeven kwetsen oké? Maar als u straks naar binnen kunt kijken, zwaait u dan wel naar haar?