‘Gozer!’
Ik ben diep, diep, maar dan ook diep verontwaardigd. Ik denk dat ik schreeuw.
‘Serieus!? Zie je mij niet ofzo?!’
Al mijn ontspannen gedachtegoed verdween in een split second.
Mijn gehele focus op de grote donkerblauwe bumper die ineens mijn zichtveld indook. Paniek in mijn brein! De wetenschap van het onafwendbare: Deze Auto Gaat Jou Raken!
Adrenaline moet mijn beenspieren versnelt hebben want ik maakte twee rake slagen op Manliefs vederlichte wielrennersfiets. Ik voelde hoe mijn aanzet tot spurt plots ruw mijn hart stilzette en mijn achterkant schepte.
Op het voorwiel slingerend, met een noodgang word ik een stoep opgekwakt. Hoe ik op mijn fiets zit weet ik niet, maar ik zocht mijn trappers. Ineens is daar een tuinmuur…
Hoe ik het deed? Ik zag het fragiele voorwiel van Manliefs glorie als een mondharmonica in elkaar klappen. Zonder mij erop.
Ongenaakbaar verwilderd sta ik te shaken op mijn benen.
Voel direct een air van trots dat ik op mijn benen sta, verwikkeld in een opkomende nederigheid dat ik letterlijk nog op mijn benen sta.
‘Mijn eieren, oh mijn eieren!’
Het is grappig. Mijn verontwaardiging verwaait. Mijn eieren veilig op mijn rug.
Trillend als een riet vraagt de man meerdere keren of ik oké ben. Hij vraagt zelfs op mijn eieren oké zijn.
Nadat ik dan toch écht vier keer antwoord geef dat ik en de eieren oké zijn trek ik de conclusie dat de man niet oké is. Hij is duidelijk ondersteboven. Hij hyperventileert bijna.
Een lange slanke tiener komt langzaam aangefietst, bekijkt ons hopeloze dralen om mijn verwrongen racefiets.
Ze heeft het heldere verstand te vragen wat er is gebeurd.
‘Zonlicht. Ze fietste in de schaduw, ik keek in de zon en ineens was ze daar.’
Ik voel medelijden met de man. De tiener daarentegen reageert heerlijk vanuit een puberbrein.
‘Ohhh, zonlicht, pap, weetje nog?! Daar heb ik ook Echt Extreme ervaring mee!’
‘Ja liefje,’ zeg ik met een zuinig mondje, ‘je vader vanaf vandaag ook…’
Ik lach als ik zie wat er op het schadeformulier staat.
Blijf kalm, wordt vooral niet boos, alleen blikschade? Zoek een parkeerplaats op!
‘Oké, blijf kalm, die hebben we onder de knie.’
Ik ontspan wat. De man daarentegen trilt nog hevig en staat ongemakkelijk naar de tekst op de voorkant te staren.
‘Tja kalm,” zegt de man, ‘jouw schreeuwende reactie niet echt…’
Opnieuw voel ik de verontwaardiging opkomen, maar haal diep adem.
‘Meneer, ik ben nog nooit eerder zo compleet van mijn fiets gereden, dus mijn reactie u gozer en jij te noemen was nogal beleefd uitgedrukt vanuit een oergevoel.’
Ik glimlach nu oprecht en ga verder.
‘Word vooral niet boos, daar zijn we ook voor geslaagd! We zijn kalm, we lachen en zijn heel.’
Ik zie de man moeite doen een mondhoek op te trekken.
‘Blikschade is dus Goddank ons enige probleem en die parkeerplaats hebben we ook gefixt, we kunnen bijna weer doen alsof er niets is gebeurd.’
Maar de man zucht.
‘Hier lig ik vanavond wakker van. Dit had zoveel erger kunnen zijn…’
Dat geloof ik gelijk. Zowel het wakker liggen als het erger kunnen zijn. Dat wist ik toen ik mijn fiets tegen het muurtje zag klappen. En toen wist ik óók al dat ik aan twee voorbanden was ontsnapt.
Maar hé, ik wist in een split second twee keer door te trappen en ben op miraculeuze wijze van de fiets gesprongen die als een zielig hoopje tegen het muurtje ligt.
En ik wist dat ik dat even moest delen.
‘Meneer, ik geloof in een hele goede God, die zowel u als mij van een heel naar ongeluk bewaard heeft. Het is oké nu.’
Hij knikt. ‘Zal ik jou en dat wat er van je fiets over is maar even thuisbrengen?’
Fantastisch. Weer een probleem opgeruimd. Ik glimlach.
De beste man kijkt me aan.
‘Is dat een ja?’
Ik zie z’n gelaat eindelijk wat ontspannen.
‘Weet je het echt zeker? Ik blijk nogal roekeloos te rijden…’
Natasja Schreuder 