Alweer niet

Het is een soort van nooit volledig vrouw zijn.
Het niet weten of je nu volledig ontluikt -of juist niet.
Een onbegonnen strijd tegen het pure oergevoel dat je als vrouw pas volledig tot je recht komt als je moederliefde uit mag delen. Totaal niet feministisch, ik weet het.
Ze gaat lijnrecht tegen mijn verstand, levensstijl, rauwe karakter en teveel mannelijke hormonen in.

Babyboom in mijn omgeving.
Vriendinnen, collega’s, leeftijdsgenoten, en zusters die alreeds geweldige moeders zijn of het zeker zullen worden. Ik zie de berichten voorbij komen, de laatste weken al, vandaag zelfs twee aankondigingen. Ik ben oprecht verheugd. Het is altijd leuk om te zien hoe en wanneer iemand beslist zo een moment te delen. Maar… die is er… Wist ik dat maar…
Stiekem denk ik tijdens mijn afwas: ‘Zo makkelijk kan het dus…’ Ik grinnik, want er volgt een automatische pessimistische gedachte die de lading wat afvlakt: ‘Goddank, ik had inmiddels een leger aan kinderen kunnen hebben!’

Ik wist dat ik niet vruchtbaar genoeg was voor kinderen, of eigenlijk té vruchtbaar maar dat is een vermoeiend verhaal. Man en ik hebben altijd het vertrouwen gehad dat dit één van die levenskwesties is die we in Gods handen kunnen laten. En dat geloof ik nog steeds. Helemaal nadat ik na tóch een onderzoek, uitgediept en al, met een potje voor manlief weer mijn voordeur doorstapte. Enigszins beschaamd om zoveel ongedwongen privacyschending waar ik nota bene zelf nieuwsgierig naar ben geweest, zette ik het potje in de kast. Een jaar later verdween het in de prullenbak.
Het ‘bij God laten’ van onze kinderloosheid is net zoiets als het verhaal van Sarah en Abraham, kinderloos, ogenschijnlijk onvruchtbaar, maar toch zwanger van de belofte op een goede dag zijn Isaak te krijgen. Dat geloven daagt uit.

Maar als ‘onvruchtbare’ vrouw in deze maatschappij behoor je toch tot een groep die eigenlijk onbegrepen blijft… Uitgedaagd te geloven in een wonder, je erbij neer te leggen dat hij niet komt of gewoon kinderloos…

Het je niet over kunnen geven aan de gedachte of jij ooit die kwetsbaarheid van ouderschap zal ervaren. De hoogte en de breek punten.
Er niet over durven dromen omdat dat je al kwetsbaar maakt.
Het steeds opnieuw overtuigd worden dat een leven zonder kinderen ook volmaaktheid kent. En dat ook ervaren. Maar toch ook dat nonchalante, tegennatuurlijke dragen van de feiten. Mensen worden zwanger. Jij niet. Al ben je voor de meeste niet eens een moedertype, ergens zit dat hart van die tijgerin die beren wil bevechten voor haar kroost. Dat smelten willen leren kennen voor dat wat aan haar hart gelegen heeft.
Daar kan ik serieus bijna alleen maar in poëzie bij.
Maakt het niet hebben van kinderen mij minder vrouw? Geen idee, feit dat ik mij elke dag moet scheren zeker wel. En soms kies ik er ook voor niet verder te denken dan dat. Gewoon omdat dat het wat makkelijker maakt.

Ik wens oprecht, van harte en met alle liefde die in mij is die geweldige vrouwen rondom mij een prachtige zwangerschap en alles wat volgt. Maar ik wil mij ook even uitstrekken naar die lieve vrouwen rondom mij voor wie het misschien nog wel pijnlijker is dan voor mij. Ik kan niets meer dan even ‘jouw’ moment in al die aankondigingen in jouw omgeving erkennen.
Goddank weet ik dat ze er zijn. Die onvruchtbare vrouwen. Ken ik ze. Weet ik dat ze dezelfde uitdaging rondom welles-nietes kinderen kennen, al bevechten we ieder op onze eigen manier.

Alleen het typische is:
er wordt zelden over gesproken.
Alsof je ook dan niet echt volledig vrouw bent.
En laten we eerlijk zijn:
niemand post ooit een Facebook berichtje: ‘Alweer niet.’