Al zeker twee weken stapelen de thema’s voor een blog zich op. Kleine aantekeningen staan in mijn agenda, ruwe woordschetsen opgeslagen op het bureaublad.
Mysterieuze situaties bij cliënten, een combi van schedels en koffie, maar ook een stuk over plasgedrag in de zorg; het steeds even over elkaar heen moeten zeiken.
Stukken waarvan ik denk dat ik er wat over te zeggen heb. Dat het iets overbrengt.
Uiteindelijk komt het er steeds niet van. De schrijver in mij zit op slot. Het voelt alsof ik daardoor zelf stilsta. Wat heb ik eigenlijk te vertellen?
Zelfs de lege bladzijden van mijn ‘dagelijkse privé journaal’ treuren in wit.
Het is een aaneenschakeling geweest aan negatieve gedachten. Een verstomd verstand. Bijna twee weken lang intern in een bubbel leven en extern redelijk oké zijn. Hier en daar wat hyper en onbesuisd, maar hanteerbaar. Noem het hypocriet, het is zelfbescherming. Die iedereen toepast.
‘S avonds in je joggingpak of onflatteus in bed kan je eindelijk echt even jezelf zijn. Elk masker af. Welk (goed) doel het ook diende.
En ik heb veel nagedacht. God, mijzelf en het leven serieuze vragen gesteld.
Vooral terugblikkend op het afgelopen half jaar.
Ik kon en kan maar tot één conclusie komen. Mijn leven zal nooit meer zijn als hoe het was vóór de kanker en ik kan daar nog vreselijk verdrietig om worden.
Ik denk dat gemiddeld hulpverlener dit een rouwproces zal noemen.
Voor de meeste rondom mij is de zaak al afgedaan, maar voor mij is ze nog een aaneenschakeling van het herontdekken van mijzelf.
De diagnose, mijn toewijding aan de veertig dagen vast, de afgrijselijk pijnlijke ingreep, de ingrijpende ziekenhuis rit en ‘kantje boord’ ervaring door morfine een week later, mijn intolerantie op medicatie die mijn hele systeem en hersenhuishouding omver zeilden, de psychische onbalans die daardoor ontstond. De buitengewoon extreme angst weer een psychiatrische stoornis te hebben, maar daartegenover de behoeftige drang dit alles zelf wel op te lossen . Het verterende gemis naar ouders in deze periode en de ontvreemding van mijzelf gooiden een bak aan oude herinneringen over mij heen die ik onder geen enkele categorie kan plaatsen. Geen enkel moment in mijn leven als wederom geboren christen en iemand die echt in alles God wil kennen, heb ik ooit gedacht dat ik weer kon uitkomen bij een heftig gevecht tegen oude demonen als zelfbeschadiging. En ze is opnieuw overwonnen.
Goddank zijn er geen gewonden gevallen.
Maar dan merk je dat je anders wordt voor je omgeving. Voor sommige sluit je je meer af, bij anderen zoek je meer toenadering.
Want terwijl ik letterlijk op mijn gemak naar het werk ging en tóch het dagelijks leven herpak én dit ook zéér serieus neem, waren er veel van die onflatteuze joggingpak momenten waarin ik dan toch alle maskers afzette en zelfs niet meer schrijven kon.
Maar ze komt weer op gang. Relativeert.
Gelooft in het zicht OVER de berg.
Ik zit netjes opgemaakt en aangekleed achter de computer. Durf mijzelf hiervoor een complimentje te geven. Heb een prima werkweek achter de rug en schrijf weer. Hoewel ik serieus een héél ander thema voor mij had. Maar soms moet wat erin zit, eruit.
Ik. Ben. Niet. Depressief. Maar man… wel een beetje te flexibel.
Of deze nasleep een kink in de biochemie van mijn brein is, een kwestie van de noodzaak verstand en gevoel te moeten scheiden, nóg radicaler de ongeziene hoop van Christus vastgrijpen of de bak van het verleden opnieuw verwerken, ik weet het niet…
Ik weet wel dat ik extra kwetsbaar ben: Wees voorzichtig met me, schreeuwt mijn interne systeem.
En daarmee schiet de schrijver weer op slot.
Maar ik heb wel besloten dat kwetsbaar zijn SOMS niet erg is. Even maskerloos. Kan lang niet iedereen tegen.
Hierbij.
Laten we dan nu gewoon weer doorgaan 🙂
Natasja Schreuder 