Jobstijding

En satan zei tegen God: ”Laat mij haar kanker geven en U zult zien dat ze U verloochent…”
En God zei: “Laat mij eerst een Woord tot haar spreken.”
En Hij fluisterde zachtjes tot mijn geest: ”Ga vasten en Ik Zal je genezen.”

Mijzelf vastgezet op vasten en goddelijke genezing ben ik die operatie nooit ingegaan, maar enkel uitgekomen. Ik werd wakker op de desolate plek van -toch echt kanker- te hebben gehad. Ik fluisterde slechts Zijn Naam.
Satan fronste en God sprak langs satan heen tot Zijn kind: ”Lees Psalm 18:4 – Geloofd zij de Here, roep ik uit; want van mijn vijanden ben ik verlost.”

En satan zei: ”Laat mij haar nu zoveel pijn geven dat U ziet dat ze U zal verloochenen.”
En ik jammerde met gebalde vuisten tot de hemel: ”Psalm 18:5 – Banden des doods hadden mij omvangen en stromen van verderf hadden mij overvallen.”
En God liet mij zien welk verderf ellende in mensen wakker kan maken.

En satan lachte, want hij zag dat dit mij onzeker maakte en zei tegen God: ‘‘Laat mij haar nu psychisch aanvallen, want biologisch is er reden genoeg haar te ontregelen. En U zult zien dat ze dan echt overgaat tot het verloochenen van Uw Naam.”
En God gaf toe.
Niet uit wreedheid,
want Hij had kanker én pijn alreeds in Zijn handen gedragen. Evenals mij.

Maar Hij gaf toe omdat hij een smalle marge zag. Een smalle marge tussen leven en dood. Een alles behalve ‘vrije’ ruimte binnen in ieder mens; waar de zinloosheid van het bestaan ligt en waarin je het eeuwige bevraagt.
En ik jammerde opnieuw met opeen geperste lippen: ”Psalm 18:6 – Banden van het dodenrijk hadden mij omgeven, valstrikken van de dood lagen op mijn weg.”

Satan lachte wederom. Ik boog het hoofd.
Maar toen sprak God opnieuw, wijzend op de hoop die hij zelf ooit plantte:

Psalm 18:7 – Toen het mij bang te moede was, riep ik de Here aan, tot mijn God riep ik om hulp. Hij hoorde mijn stem uit zijn paleis, mijn hulpgeroep tot Hem drong door in zijn oren.

De genade groter dan daarvoor.
Want God kwam. Zag. En overwon.

Al is waarom nog steeds waarom.