Mijn sokken zijn hard. Ik zucht en schuif ze om mijn voeten.
Het is zo´n dag dat ik mijn ogen open en weet dat ik extra moeite zal moeten doen. Alwéér…
Langzaam kleed ik mij aan. Zelfs de automatische piloot vecht, maar het is opzet. Aankleden is een handeling, het goede doen.
Nogmaals zuchtend zet ik mij voor een kop comfortkoffie én staar naar mijn opengeslagen bijbel.
Mijn gedachten dwalen af naar kwetsbaarheid.
Herstel en kwetsbaarheid.
Maar ook ervaringsdeskundigheid spookt door mijn hoofd. Want heb ik deze ellende niet al allemaal achter mij liggen? Verhalen over vergeten stofranden, zware zielen en harde sokken?
Veel lezers weten dat ik herstellende ben van de diagnose tongkanker, maar dit herstel waar ik sommige dagen in verzand is dringender. Dieper. De geloofwaardigheid in mijzelf. Het tast mijn ervaringsdeskundigheid aan. Zo denk ik dan hé… Als ex psychiatrisch patiënt van een doos aan persoonlijkheidsproblematiek en depressie.
En toch vraagt ze opnieuw kwetsbaarheid. Openheid.
-Waarschijnlijk omdat ik ’s nachts wakker kan liggen van een knipperende cursor in mijn kop en omdat bloggen over psychische gesteldheden recent nogal populair blijkt te zijn.-
Lang niet iedereen weet van de duik in het verleden én de deceptie die mijn geestelijke gesteldheid toekwam toen ik de diagnose kanker kreeg. En dat is niet erg. Ik ben geen psychiatrische patiënt meer. Ik draag geen ADHD, PTSS, Borderline, anti-sociale verslavingsproblematiek meer met mij mee. Ik ben getrouwd, werk, leef en ben gelukkig. Ja, ook dat is mogelijk. Vrij zijn. Maar zwaarmoedigheid blijkt een verstopt kooitje in de mens, waar je ziel soms zomaar even inlazert.
Blijkbaar vond kanker een sleutel.
Het is alsof ik kijk in een achterruitkijk spiegel en ik al het puin van oude pijn zie liggen. Het is een stil huilen als je naar bed gaat omdat je bang bent dat je dromen enkel de sterren zullen zien. Een vijand die je schaduw langer maakt. Een moeite overdag omdat kwetsbaarheid in de wereld een afgeschermd gegeven lijkt als zij niet online wordt geplaatst…
Toen ik Manlief probeerde uit te leggen dat kanker en haar herstel voor mij ook betekende dat ik demonen uit het verleden probeer te bestrijden zei hij gevat:
‘Maar die littekens op je armen, die voel je toch ook niet meer?’ hij liet zijn gedachte rusten, ‘Dus kan het zijn dat net als de littekens in je mond, ook dit weer minder wordt? Dat je het vergeet?’
Ik moest huilen.
‘Dat is het hem. Het gemis achter de littekens vergeet een mens nooit.’
En dat voel ik op zo’n dag als dit.
Het kwijtraken van de controle op mijn leven door een diagnose als kanker, maakt dat ik linkjes leg naar kwijtraken van alles en iedereen om mij heen en stiekem denk aan héul erg psychiatrische dingen. Mijn huisarts zou raak terugkoppelen: ‘Is dat normaal gedrag?’
En daar heeft ze me.
Mijn ervaringsdeskundigheid. Het verleden tegen het heden gesteld. En mijn vragen.
Want is het zo dat ervaringsdeskundigen ALTIJD kwetsbaar blijven? Zoals helaas vaak nog op de werkvloer van de (psychiatrische/verslavingszorg) wordt gedacht? Ik heb mij altijd rijk gerekend, precies op die dunne scheidslijn van ‘professional in psychisch leed’ en ‘lijder van het leed’. Ik vecht tegen het stigma dat ‘eens ziek, altijd wat zwakjes’ betekent. Ervaring en de deskundigheid gaan hand in hand. Niet wetende dat die twee elkaar soms even los kunnen laten. Maar ik reik uit. Al is het met gebalde vuist.
Na een aantal weken anti-psychotica én haar afbouw bleek de wereld weer een stuk psychotischer dan ik. Ik kan die hand van deskundigheid vasthouden. Écht! Overtuig ik mijzelf meermaal daags.
De grootste turbulente tijd ligt achter mij. Vaak gezegd en ik blijf het doen: ik ben kankervrij. En ik kies ervoor kwetsbaar te zijn.
Maar er zijn dagen als dit. Zo met die kleine momentjes, zo gevangen zonder geluk.
Ik kijk nog steeds naar mijn bijbel. Lees oppervlakkig van Psalm 139 tot 145 hoe David gesprekken aangaat met God over hoe hij gevormd is, hoe zijn vijanden hem in de dood uitsmeren, hoe hij smeekbedes richt, breekt, opstaat en bedreigingen uit. Hoe hij wanhopig, lyrisch, klein een eenzaam maar ook geducht en geliefd is.
Ik loop naar de keuken en schenk nog een koffie in. Ik denk aan mijn eigen versie van de Psalmen. Mijn uitredding door God. Mijn dalen, bergtoppen. NU. Mijn ellendige ik.
Ik barst spontaan in lachen. Koning David was gruwelijk kwetsbaar. Vriend van God. Zo stemmingsgestoord als een lamme deur. En toch een pilaar uit de geschiedenis. Inspiratie voor gehele bevolkingen. Een functionerend leven leidend.
In een graai gooi ik de wasmachine open, strip mijn voeten met een vieze frons.
Verwonderd gooi ik de klep weer dicht.
Welke idioot trekt er harde sokken aan?
Herstel.
Natasja Schreuder 