Op het bordje voor mij ligt een doosje Merci en een kaart.
Glimlachend vouw ik hem open.
Lees de lieve woorden.
Neem de afsluiting, de kus en de knuffel, voor lief en sla het kaartje dicht.
Nog steeds glimlachend kruis ik haar donkerbruine ogen.
‘Dankjewel mop!’ grijns ik schaapachtig en grijp een broodje uit de kom voor mij.
‘Nou?’ vraagt ze.
Er valt een stilte die ik niet eens opmerk…
Ineens, onder de wijde blik van mijn vriendin en de nieuwsgierige frons van haar bonusmoeder overvalt mij het gevoel dat ik een belangrijk moment in onze lunch gemist heb.
Een laatste zin… Die alles kan verklaren.
Langzaam trek ik de kaart weer uit de enveloppe, vastbesloten het ongemakkelijke moment uit te zitten tot ik de kaart in volledigheid nog eens gelezen heb.
‘Jee… Die moet even zakken,’ stamel ik.
Inwendig dansen de letters van die laatste zin uit haar kaart voor ogen.
‘Snap ik schat…’ overvalt ze mij opnieuw met haar ruimhartigheid.
Ik voel mij een kneus. -Het ongeduld in lange adem en nu ineens overvallen zijn.
De lunch verloopt gelukkig fijn.
Later op de dag houd ik onbewust mijn adem in. Dit is zó een moment én we wachten er alle drie op. Bonusmoeder en ik op een stoel naast een enorme spiegel. We houden het gordijn van het pashokje nauwlettend in de gaten.
En toen zag ik het gebeuren. Ik zag de flikkering van onzekerheid wegsmelten in haar ogen door de magie van het moment. Het kon niet anders of Stiefmoeder en ik weerspiegelde het. Een jonge vrouw. Toekomstige bruid. Van onzeker en vertwijfeld naar puur en volmaakt.
Haar lijfje keurig in gegespt, haar blik bijna zacht en zwoel. Ondeugend. Aan de voet van het avontuur. Ingetogen nog, in een bewerkte witte sleep en de integriteit van het komende Ja-Woord.
Later op de avond bedenk ik mij hoe ik mijn antwoord het meest subtiel ga verpakken. Hoe ik teder iets van het moment kan herwinnen van wat ik die ochtend verknald heb.
Ik heb het enthousiaste van het moment suprême gemist door die ene laatste zin te skippen en schaam mij dat ik haar niet nu nog nabootsen kan. En het antwoord is nooit een vraag geweest. Ik stuur haar mijn respons in een tekstfoto.
‘Yes, I overthink, but I also over-love.
Ik krijg een knipogende whatsapp kus terug.
Sommige laatste zinnen hoeven niet geschreven te worden…
Maar natuurlijk wil ik haar getuige zijn!
Natasja Schreuder 